Mundury maskujące SS

General

W 1943 wprowadzony został nowy mundur maskujący Drillichtanzug Modell 43. Wykonywany był z tkaniny drelichowej o mieszanym składzie: włókna naturalne i sztuczne. Tkaninę barwiono na żółto-brązowo, a następnie drukowano 5-cio kolorowym wzorem. Technologia pozwalała na barwienie tylko jednej strony materiału, mundur nie był więc odwracalny. W jego skład wchodziła bluza, krojem zbliżona do uproszczonej Feldbluse-43 i spodnie z klinowo zwężającymi się nogawkami, zakończone wszytym u dołu ściągaczem ze sznurka. Początkowo kurtkę od spodu podszywano tym samym materiałem maskującym lecz od 1944 zaniechano tego. Znacznie pogorszyła się jakość stosowanego materiału - ubocznym efektem było słabsze przyjmowanie kolorów i coraz to nowsze odcienie. Zwykle stosowano wzór "groszkowy" - Tupfenmuster, właśnie w tym samym okresie wdrażany do produkcji.

Można śmiało powiedzieć, że "Drillichtanzug 43" był prekursorem wszystkich współczesnych mundurów polowych.

Mundur M.44, na rękawie, pod orłem widoczny pasek SS-Unterscharführera

Naszywka SS-Obergruppenführera - więcej na stronie o stopniach SS

Windjäcke [Windbluse] - kurtka oddziałów górskich

Tarnhose im Erbsen-Herbsttarnmuster

Mundur szyto jako nieodwracalny.

Bluza używana w 1944 przez żołnierza 12. Dywizji Panc. SS-"Hitlerjugend".

Jedna z wersji bluz oddziałów górskich Waffen-SS

Tarnjäcke M43 SS-Unterscharführera w kamuflażu "Tupfentarnmuster"

Na tych bluzach noszono naramienniki ["Schulterklappe"] z barwami broni ["Waffenfarbe"] - tu artyleria. Wyraźnie widać fakturę materiału tkanego w "jodełkę".

Tarnjäcke M43, bluza mundurowa Drillichtanzug 43, kamuflaż: "Palmenblattmuster". Był to pierwszy mundur maskujący, na którym pojawiły się oznaczenia stopni [patki kołnierzowe i pagony] oraz znaki dywizyjne w formie opasek ärmelband. Przepisy zezwalały także na noszenie odznaczeń bojowych. Na zdjęciu widoczny Żelazny Krzyż I klasy, srebrna odznaka "Za walkę wręcz" [Nähkampfspange II Stufe] oraz srebrna "Odznaka Szturmowa Piechoty".